normą językową

Encyklopedia PWN

język polonijny,

język polskich zbiorowości etnicznych zamieszkujących poza granicami kraju;

młodogramatycy,

szkoła językoznawcza powstała w 2. poł. lat 70. XIX w. w Lipsku.

ortoepia

[gr. orthoépeia ‘poprawna wymowa’],

zasady poprawności wymowy; poprawność w używaniu form językowych;

strukturalizm

[ang. < łac.],

termin upowszechniony w latach 40. XX w.; pierwotnie oznaczał podejście i metodę badawczą stosowane w lingwistyce, następnie stał się nazwą orientacji teoretycznej w antropologii społecznej i kulturowej, badaniach literackich, religioznawstwie i psychologii.

archaizm

[gr. archaíos ‘dawny’],

forma wyrazu, wyraz, jego znaczenie, konstrukcja składniowa, które wyszły z użycia i są przestarzałe z punktu widzenia normy językowej danej epoki,

chrystianizacja,

wprowadzanie w społeczeństwach niechrześcijańskich zasad wiary i norm etycznych według nauki Jezusa Chrystusa,

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>